Κοίτα με εδώ.
Στο ηλιακό πλέγμα, εντάξει. Σε κοιτάζω. Με κοιτάζω. Με βλέπω να βάζω το χέρι μου στο ηλιακό πλέγμα μου και να ταράζομαι.
Και ν’ απορώ. Και να φοβάμαι. Και να συγκινούμαι. Και να μου κόβεται η ανάσα. Ειδώλιο σε στάση σεβίζοντος, στην κορυφή ενός βουνού, σε μια σπηλιά, στην προθήκη ενός μουσείου, ταυτόχρονα παγωμένο “εγώ” και αντικείμενο. Εσένα δεν σε βλέπω. Αφαιρούμαι, με τη σκέψη στο δικό μου ηλιακό πλέγμα, στο κέντρο του σώματος. Ξέρω πως η παρατήρηση των άλλων έχει οδηγήσει το χέρι μου ν’ ακουμπήσει εκεί, σεβίζουσα.
………..
Σκέφτομαι διακεκομμένους ρυθμούς σαν τον ρυθμό του tango.
Από το σπίτι στο γραφείο. Από το γραφείο στο σπίτι. Από το σπίτι στο άλλο σπίτι, της κόρης μου. Από το σπίτι στο νοσoκομείο. Από μηχάνημα σε μηχάνημα. Από τα σαράντα στα πενήντα. Από τα πενήντα στα εξήντα. Από τον Άννα στον Καϊάφα. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Από χωρίον εις χωρίον. Από βαθείας νυκτός. Από όχθη σε όχθη. Από το έχω στο δεν έχω.
Από το θέλω στο δεν θέλω. Από το μπορώ στο δεν μπορώ. Από νύχτα σε νύχτα. Από μέρα σε μέρα.